عباس قنبری عدیوی، رئیس بنیاد ایران‌شناسی شعبه چهارمحال و بختیاری و استاد زبان و ادبیات فارسی، با تأکید بر نقش گویش‌های بومی در حفظ واژه‌های اصیل فارسی، این گویش‌ها را پشتوانه‌ای ارزشمند برای زبان معیار دانست. او معتقد است که زبان، میراثی فرهنگی و معنوی است که باید با دقت و برنامه‌ریزی در نسل‌های مختلف حفظ و منتقل شود.
قنبری در گفت‌وگویی با ایسنا اظهار کرد: زبان فارسی در طول تاریخ دستخوش تغییرات زیادی شده و امروزه با ورود واژگان بیگانه از زبان‌هایی چون عربی، فرانسوی، روسی، چینی و هندی، حدود ۶۰ درصد واژگان رایج در گفت‌وگوهای روزمره، غیرفارسی هستند. وی افزود: نسل جدید در مکالمات خود از واژه‌هایی استفاده می‌کند که در زبان رسمی جایگاهی ندارند و این نوع زبان را می‌توان «زبان مخفی» یا «آرگو» نامید.
او با اشاره به نقش نهادهای رسمی در آموزش زبان، گفت: زبان معیار همان زبانی است که در رسانه‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها و ادارات به کار می‌رود و باید مطابق با اصول ارتباطی و نیازهای جامعه طراحی شود. فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز در این مسیر با ساخت واژه‌های جدید تلاش می‌کند تا جایگزین مناسبی برای واژگان بیگانه ارائه دهد. اما این واژه‌ها باید از نظر آهنگ، خوش‌آوایی و کاربرد اجتماعی مورد پذیرش مردم قرار گیرند تا در جامعه رواج یابند.
قنبری تأکید کرد: خانواده‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها و رسانه‌ها نقش کلیدی در آموزش زبان دارند و باید با تولید محتوای هدفمند، کودکان و نوجوانان را به استفاده از واژه‌های مناسب و فارسی تشویق کنند. وی افزود: گویش‌های محلی مانند زبان بختیاری که ریشه در زبان پهلوی ساسانی دارد، ظرفیت بالایی برای انتقال واژه‌های اصیل به نسل‌های آینده دارند و نباید از این منابع زبانی غافل شد.
این استاد زبان و ادبیات فارسی همچنین پیشنهاد داد که کلاس‌هایی برای آشنایی با آثار بزرگان ادب فارسی مانند فردوسی، سعدی، حافظ، مولوی، خیام و نظامی در مراکز آموزشی، فرهنگی و مذهبی برگزار شود. به گفته او، شاهنامه فردوسی نه‌تنها یک اثر ادبی برجسته، بلکه منبعی غنی از مفاهیم اخلاقی، فرهنگی و تاریخی است که می‌تواند در کنار برنامه‌های مذهبی در مساجد نیز آموزش داده شود.
قنبری در پایان خاطرنشان کرد: فرهنگ، تاریخ، ادبیات و تمدن ایران به‌طور عمیقی به هم پیوسته‌اند و فرزندان امروز، وارثان این میراث گرانبها هستند. بنابراین، حفظ زبان فارسی و تقویت آن از طریق گویش‌های بومی، آموزش رسمی و تولید محتوای فرهنگی، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر برای آینده زبان و هویت ایرانی است.
